สมัยโบราณ
สงขลา เป็นชุมชนประมงบนคาบสมุทรสทิงพระ ต่อมาพ่อค้าชาว ตะวันตกใช้เป็นท่าเรือขนส่งสินค้า ชุมชนจึงขยายตัวเป็นเมืองท่า สำคัญที่ปรากฏชื่อในประวัติศาสตร์ว่า “Singora” (ซิงกอรา) โดยชื่อนี้สามารถสันนิษฐานได้หลายแบบ โดยข้อสันนิษฐานที่เด่น ชัดที่สุดคือ เมืองสงขลาในสมัยก่อนมีชื่อว่า “สิงขร” เมื่อพ่อค้า ชาวตะวันตกเข้ามาจึงได้มีการเรียกตามสำเนียงฝรั่งและเพี้ยนมา เป็นสงขลาในปัจจุบัน”singora” เจ้าเมืองสงขลายุคแรกเป็น ชาวมุสลิม
สมัยกรุงศรีอยุธยา
สมเด็จพระนารายณ์มหาราชได้ส่งกองทัพมาปราบทำลายเมือง อย่างราบคาบ จึงมีการย้ายไปอยู่ที่แหลมสน(ปัจจุบันอยู่บ้านบ่อเตย อำเภอสิงหนคร) เจ้าเมืองเป็นชาวพื้นเมืองบ้าง ชาวจีนบ้าง ตาม ยุคตามสมัย สมัยรัชกาลที่ 3 แห่งกรุงรัตนโกสินทร์เมืองสงขลา มีฐานะเป็นประเทศราชของอาณาจักรสยาม ซึ่งทรงให้สร้างเมือง ใหญ่ที่ฝั่งตำบลบ่อยาง ใช้เวลาสร้างเมืองถึง 10 ปี และรัชกาลที่ 4 ทรงเสด็จมาพำนักถึง 2 ครั้ง พ.ศ. 2439 สงขลาเป็นที่ว่าการ มณฑลนครศรีธรรมราช และพ.ศ. 2463 สถาปณาเป็นสุขาภิบาล เมืองสงขลา พ.ศ.2478 ยกฐานะเป็นเทศบาลเมืองสงขลา และ พ.ศ. 2542 มีพระราชกฤษฎีกาเปลี่ยนแปลงฐานะเทศบาลเมือง สงขลาเป็นเทศบาลนครสงขลา (ราชกิจจานุเบกษา เล่ม116 ตอน110ก. วันที่ 10 พฤศจิกายน 2542 มีผลบังคับใช้ตั้งแต่วันที่ 11 พฤศจิกายน 2542)
สงขลา
จึงเป็นเมืองประวัติศาสตร์และศูนย์รวมของวัฒนธรรมทั้งไทย-จีน-มุสลิม และฝรั่ง ทั้งยังเป็นจุดยกพลขึ้นบกของกองทัพญี่ปุ่น สมัยสงครามโลกครั้งที่ 2
